Wnętrza średniowiecznych świątyń chrześcijańskich opracowywane były w surowy, ascetyczny sposób. Inny nieco charakter posiadały wnętrz kościołów romańskich, a inne gotyckich. Wynikało to z różnic konstrukcji obu tych typów budowli. W świątyniach romańskich, zbudowanych z kamienia, przykrywanych ciężkim sklepieniem kolebkowym lub krzyżowym, ciężar konstrukcji spoczywał na ścianach. Okna musiały być niewielkie, natomiast bardzo duża powierzchnia ścian stanowiła idealne miejsce pod malowidła ścienne. I to właśnie one były główna dekoracją romańskich kościołów. We wnętrzach umieszczano także kamienne chrzcielnice i płyty nagrobne i epitafijne. W świątyniach gotyckich system łuków oporowych i sklepienia krzyżowo-żebrowe przenosiły siły dźwigające konstrukcję na zewnątrz, ściany stały się tylko wypełnienie, a nie elementem dźwigającym. Można je było wobec tego przepruć wielkimi, witrażowymi oknami. I to właśnie one były głównym elementem dekoracyjnym wnętrz gotyckich, zastępując polichromie. Kamienne żebra sklepienne, ich krzyżowanie i sieć dawały miejsce do zaistnienie nowego detali kamiennego, a mianowicie zwornika. Na zwornikach umieszczano inicjały świętych, a także kartusze herbowe fundatorów kościoła i ważnych ludzi z nim związanych. Zworniki, wykonane przeważnie z piaskowca lub wapienia na ogół polichromowano.